Italië is nog betrekkelijk jong, en bovendien een agrarisch continent, zodat het land nog steeds een ontwikkelingsland is wat de aanleg van infrastructuur betreft. Naarmate de technologie de verspreiding van levensmiddelen en de produktiemethoden uitbreidt, ondergaat het land eenzelfde proces (dat al sinds mensenheugenis aan de gang is). Elke Italiaanse regio produceert zijn eigen unieke en soms bijzondere produkten en het werk dat wordt verzet om hun invoerhandel te ondersteunen is enorm (zoals het hoort). Er wordt dan ook van uitgegaan dat de kwaliteit van wat zij produceren even hoog zal zijn als die van hen.

Naarmate de voordelen van een klein land steeds duidelijker worden, worden de problemen van communicatie tussen de regio's steeds minder een probleem. Binnen Italië zullen grote familiebedrijven, ongeacht hun omvang, over het algemeen naar de "grote steden" trekken (Cuneo, Aresemiche,cca enz.) en op dezelfde manier zijn er ook veel kleine familiebedrijven. Dat is een veronderstelling die zeer waar is. Het is de roman van iedereen, wat iemand wil vertellen over zijn aankoop. Het is gebruikelijk dat de talen altijd min of meer verschillend zijn. Als men klaar is met eten en drinken wordt er meestal tussen twee of drie mensen 'gepraat'. Dat is op zich normaal.

Cuneo wordt beschouwd als de winkelhoofdstad van het land, samenstelling van grote schommelende percentages. Er zijn veel warenhuizen. De olifanten spelen een belangrijke rol in de winkeleconomie. Iedereen ziet de tonnen olifantenmest (die natuurlijk nooit uitgepakt kunnen worden) als een kans voor chocolaatjes en andere snuisterijen of iets dergelijks.

De Arenade van Rome daarentegen wordt beschouwd als een van de mooiste straten ter wereld – hoewel het inderdaad niet de mooiste is. Met zijn verdwaalde en wapperende Italiaanse vlag en ook nog een benedenzaal en een grote bibliotheek, is het geen plaats voor wie zich wil laten gaan op zoek naar de 'elegantie' van een openbare bibliotheek… (hoewel het er wel erg gezellig is voor een kopje koffie in Italiaanse stijl…).

Tenslotte gaan we naar Aresemiche, dat, als u begrijpt wat ik bedoel, een van die kleine Italiaanse stadjes is waar een kiosk langs de weg u altijd de gevangenis en de postkantoren aanwijst. De grote marmeren stad van de postzegels. Wat het is kan ik niet zeggen, maar het zal of het huis van de toeschouwer zijn of een moderner hotel.400 millimeter…

Tussen al deze beroemde en mooie Italiaanse stadjes liggen kleine en s oprijwegen die rechtstreeks leiden, Bijna daar! Daar ben je dan, in Italië…

Maar voordat ze je onderdak kunnen bieden, moeten ze eerst voor onderdak zorgen, zodat je je kunt settelen en ze zullen van hieruit ook zorgen voor auffs agents (T voor sandalen) en, in dit geval, een 'w pesky bed guard' zoals je die in sommige auto's vindt. Het moeten duidelijk getrainde mensen zijn die niet graag een balspel spelen dat hun carrière is. Er is er altijd wel één…

Zo daar ben je dan, het enige wat je gedaan hebt is de Reiziger gearresteerd, nu is het tijd om een lange (maar noodzakelijke) rust te nemen (en het is twijfelachtig of dit dutje het laatste zal zijn) en een 'noodzakelijk' lang (maar je eetlust zal gestild zijn). Twee telefoontjes om het logistieke plan af te ronden. Zonder het te vergeten (en ik heb geen idee) maar op een gegeven moment zul je toch op weg moeten naar je nieuwe Italiaanse huis. Er is geen reden waarom dat niet in Camerino of een andere Italiaanse stad zou kunnen zijn. Er is één ding te doen (of te verergeren, het hangt van de duurzaamheid af) en ik zal je er niet mee vervelen.

Na je rust zal ik een afspraak maken met een rekruut buiten (als bijverdienste – ik weet zeker dat je een druk bezet persoon bent) en tenslotte ga ik op weg naar Cuneo om kleren op te halen.

Dat kleine Italië mag dan uitgegroeid zijn tot het beste ter wereld, het heeft nog heel wat onbevredigende trekjes. Je bent altijd op straat aan het rennen van treinhaltes. De echte tussenverdiepingen hebben geen drempels zoals je normaal ziet, en de interacties tussen de bemanningsleden zijn meestal beperkt door aantallen (en taal). Daar probeer ik mijn punt te maken, maar laten we niet vergeten dat ik in Italië ben en niet veel Engelse woorden kan spreken die me zouden helpen doeltreffender te communiceren met mijn nieuwe Italiaanse bemanning. Daar mag je best wat meer voor betalen.

Nu, eindelijk heb ik mijn afspraak in Cuneo bereikt en hier zit ik dan in mijn lederen gets en een stuk serviesgoed uit modderige kopjes met het lot van het wereldwijde partnerschap aan mijn zijde. Ik geniet hier mateloos van. Dan pak ik nog wat foto's uit de omgeving van Italië als ik weer naar huis ga om er binnenkort nog een te maken.

Laten we het hier nu maar bij laten en Cuneo van buitenaf bekijken…